David Weidner, een 15 jaar oude reporter op de Wall Street beat, schreef onlangs een interessant artikel over zijn observaties:
So long, suckers — I ‘ m leaving Wall Street – MarketWatch
hij merkt op dat er veel is veranderd en veel niet in zijn 15 jaar. Vermoedelijk om elk van zijn jaren met betrekking tot de financiële dienstensector markeerde hij 15 “afhaalmaaltijden.”
degene die mijn aandacht trok was Nummer 3:
te comfortabel voor comfort: Het is minder een probleem sinds de financiële crisis, maar de zakelijke media zijn nog steeds te gezellig met de machtigen op Wall Street om hun werk goed te doen.
De media fawned nog steeds over Wall Street sterren zoals Jamie Dimon op J. P. Morgan Chase & Co. (VS:JPM); Eliot Spitzer, voormalig gouverneur van New York en procureur-generaal, en Jimmy Cayne van Bear Stearns. Waarom? Ze gaven allemaal tips of vuil over hun rivalen. Access journalistiek domineert nog steeds het landschap, en jij — de lezer — lijdt er onder.
Toegangsjournalistiek is springlevend in Silicon Valley en hoewel het op verschillende manieren wordt gehanteerd, zorgen grote bedrijven ervoor dat de pers relatief vriendelijk en zelden kritisch is. Tenminste dat is mijn observatie van 25 jaar op de Silicon Valley beat.
wanneer ik refereer aan “access journalism” heb ik het niet over de productjournalistiek die de meeste tech nieuwssites beoefenen: het vervelende herschrijven van productpersberichten en spec sheets. Ik heb het over het hebben van toegang tot de top ceo ’s en leidinggevenden van Silicon Valley’ s grootste bedrijven, de top VC ‘ s, de heetste startups, uitnodigingen voor private “media roundtables,” etc.
Waarom is dit belangrijk? Goed, als u werkt bij een toonaangevende nieuwsorganisatie, zoals de Wall Street Journal, Financial Times, BusinessWeek, Reuters, enz, en uw redacteuren vragen U waarom” we niet dat interview ” met Mark Zuckerberg, of zeggen de nieuwe Yahoo! CEO? En als dat antwoord is omdat het bedrijf in kwestie je geen toegang zou geven, zou je in ernstige problemen kunnen komen in je werk.
verslaggevers werken hard om toegang te krijgen tot topmensen, en bedrijven zien dat graag om een aantal goede redenen, zoals het laat zien dat ze hun bedrijf begrijpen en dat er minder tijd nodig is om de verslaggever over belangrijke kwesties te informeren, vooral wanneer ze hun topmensen beschikbaar stellen.
bijvoorbeeld, toen ik bij de Financial Times werkte, maakte IBM deel uit van mijn beat, maar het duurde enkele jaren voordat ik tijd kon krijgen met Sam Palmisano, de CEO. Ik interviewde de hoofden IBM zeven grote business groepen voordat ik een kans om te voldoen aan de top executive kreeg. En dat is de manier waarop het zou moeten zijn, want ik leerde IBM ‘ s complexe business heel goed kennen, en kon vragen stellen die belangrijk waren.
maar als bedrijven verslaggevers willen straffen waar ze het niet mee eens zijn, door ze buiten te sluiten, hun toegang te verwijderen, dan is dat een andere zaak. En het is zelden een goede zet.
Ik herinner me dat toen Hewlett-Packard CNET reporters verbood tijdens de omstreden periode van de Compaq fusie, ze hun telefoontjes niet beantwoordden. Dat mislukte omdat de verslaggevers nog steeds verhalen publiceerden, maar HP had geen input.Eric Schmidt van Google verbood een verslaggever voor het schrijven over waar de Heer Schmidt woonde (hij had de informatie gegoogeld.)
Ik ben verbannen, althans tijdelijk, door grote en kleine bedrijven, terwijl ik op de FT, en tijdens SVW.
tegenwoordig kan een verbod de moderne vorm aannemen van een blokkering op Twitter of Facebook. Ik werd geblokkeerd door een Twitter Top exec in de periode dat Twitter was op zoek naar fiscale uitzonderingen van San Francisco, terwijl de execs publiekelijk opscheppen over het sociale goed dat ze in staat waren over de hele wereld; Yahoo! nam mijn Toegang weg tijdens de samenwerking met de Chinese politieautoriteiten, wat leidde tot de arrestatie en tien jaar dwangarbeid voor een Chinese journalist.
Meer recent noemde Chris Sacca, een prominente VC-investeerder gevestigd in Truckee, Californië, me een denigrerende naam, “Troll” en blokkeerde me van zijn Twitter-feed omdat ik hem vragen stelde over een van zijn Tweets.
en hoewel “access” belangrijk is, biedt het over het algemeen niet de beste rapportage.een goed voorbeeld is Jon Stewart, presentator van “The Daily Show”.”Hij kan een nieuwsverhaal noemen zoals hij en zijn redactieteam het zien, hij hoeft zich geen zorgen te maken dat hij wordt uitgesloten van de volgende persconferentie van het Witte Huis, of niet dat speciale interview krijgt dat zijn redacteuren willen.op dezelfde manier is Matt Taibbi van Rolling Stone een uitstekende reporter geweest die Wall Street verslaat, vooral omdat hij zich geen zorgen hoeft te maken over het behoud van zijn “toegang” tot top executives.
maar niet alle verslaggevers hebben de luxe om hun potentieel verlies van toegang buiten beschouwing te laten, het kan hen hun baan kosten. Daarom benutten bedrijven deze zwakte in Silicon Valley ‘ s perskorps tot het uiterste.
toegangsbeheer is een verraderlijke vorm van corruptie omdat er geen geldspoor is en het extreem moeilijk te herkennen is. Het goede nieuws is dat er minder reporters te corrumperen. Het slechte nieuws is dat er minder verslaggevers zijn.